GARŚĆ DZIECIĘCEJ RADOŚCI W DOROSŁOŚCI

Jesteś sobie dzieckiem, później nastolatkiem. Świętujesz osiemnaste urodziny, wyrabiasz dowód osobisty, studiujesz, zaczynasz pracę. Niby wiesz, że to już, że dorosłość i poważne sprawy. Ale jednak jakoś tak w głowie licznik odmierza czas trochę inaczej, niż oficjalna metryka. I nagle budzisz się któregoś dnia w rzeczywistości, w której pracujesz z ludźmi młodszymi o dziesięć albo i więcej lat - i nie, to nie jest młodzież. Patrzysz na życie swoje i rówieśników i wiesz, że to jest właśnie ta dorosłość "na pełnej". Ta z tysiącem obowiązków i rozterek, z koniecznością podejmowania często niełatwych decyzji; ta, w której z sentymentem patrzy się czasem w przeszłość, czując dreszcze i nostalgię na przykład na słowo "wakacje". Czy jest w tym wszystkim miejsce na pielęgnowanie w sobie wewnętrznego dziecka? Głęboko wierzę, że tak. 

Do dorosłości nikt nie daje instrukcji obsługi. Człowiek wyfruwa w to dojrzałe życie niby wyposażony w jakąś wiedzę, ale takiego prostej listy na start nie dostaje. Może dlatego, że życie tak ogólnie proste nie jest? I różnymi ścieżkami można przez nie przejść. Widzę to po sobie i moich rówieśnikach. Część jest w związkach, część to single, część ma dzieci, część jest bezdzietna, część kupuje mieszkania, część wynajmuje, część podróżuje, część regularnie zmienia pracę, część pracuje od kilku lat w tym samym miejscu, i tak dalej, i tak dalej. Żadna z tych wersji nie jest lepsza. Każda droga jest dobra, nawet jeśli jest tylko drogą przejściową do innej. 

I chociaż wspomnianej instrukcji obsługi, takiej jednej i uniwersalnej, nigdzie nie dostaniemy, to są czynniki, które wielu mogą się sprawdzić. Według mnie czymś takim jest zachowanie w sobie dziecięcej radości. Tego jedynego w swoim rodzaju entuzjazmu, który pozwala naprawdę cieszyć się z małych rzeczy. Nawet gdy aktualnie dzieje się u mnie sporo i niekoniecznie łatwo, to staram się właśnie o tym uśmiechu pamiętać (hej, w końcu nazwa bloga nie jest przypadkowa!) i iść z nim do przodu, łapiąc pozytywne chwile. 

I choć warto o tym mówić zawsze, to nie oszukujmy się - pierwszego czerwca ten komunikat brzmi naprawdę mocno. Zatem jestem tu z Wami i mówię: ukochaj swoje wewnętrzne dziecko! ❤️

Daj sobie szansę na radość. Daj sobie przyzwolenie na to, by być sobą. Nie myśl o tym, jak cię widzą inni, nie dawaj się presji. Odetchnij głęboko, bądź dla siebie dobra. Spójrz w lustro i powiedz sobie coś pozytywnego. Z uśmiechem.

I daj ten uśmiech innym. W codziennym funkcjonowaniu, w sklepie, urzędzie, w przychodni czy autobusie. Nie bójmy się unosić kącików ust. Zauważyliście, jak dzieci chętnie odpowiadają na uśmiech i ile jest w tym uroku? Możemy się tego od nich uczuć. Uśmiech pięknie łączy i nigdy nie wychodzi z mody ☺