MÓJ SIERPIEŃ

Sierpień mnie rozpieszczał. Cieszył urlopowymi dniami. Głaskał skórę promieniami wciąż letniego słońca, rozwiewał włosy wiatrem. Kusił ciepłymi wieczorami, budził jasnymi porankami. Pozwalał cieszyć się dniem, odpocząć, zregenerować się po zimie i wiośnie oraz nabrać sił przed jesienią i kolejną zimą. 

Sierpień smakował lodami i goframi, schłodzonym arbuzem w upalny dzień, cytrynową lemoniadą, grillem. 

Sierpień potrafił mnie przestraszyć gwałtowną burzą czy ulewą, a potem sprawić, że cieszyłam się, gdy chmury się rozchodziły i wychodziło słońce. 

Sierpień pozwolił mi oddychać świeżym powietrzem jak żaden inny miesiąc, pozwolił przewietrzyć głowę i myśli. Podarował mi spokój, wyciszenie, ukojenie. 

Kiedy wyłączyłam internet w telefonie, wrzuciłam go do plecaka i wędrowałam przed siebie, czułam się wolna, spokojna i szczęśliwa. Choć lubię swoją codzienność i lubię do niej wracać, to potrzebuję czasem resetu. Sierpień mi to dał. Dał mi czas bez spiny, bez natłoku myśli, bez gonienia za tyloma sprawami, bez planowania i perfekcjonizmu.

Sierpień pachnie dla mnie morzem. Mieni się kolorami zachodu słońca. Pyszni się feerią barw niczym malarz zachwycony swoim dziełem.

Gdy idę brzegiem Bałtyku, a chłodne fale obmywają mi stopy, czuję czyste szczęście. Takie, które nie potrzebuje wielkich słów i wyjaśnień. Takie, które jest proste i moje. Takie, które zostaje w sercu jeszcze na długo, gdy jesienne deszcze zalewają rzeczywistość. 

Umiem doceniać to, co mam. Umiem doceniać momenty. Umiem cieszyć się chwilą. I najbardziej na świecie cieszę się z tego, że wciąż potrafię szczerze uśmiechnąć się na pierwszy w roku widok morza, wygłupiać się w falach jak dziecko, a później żegnać Bałtyk słowami "morze pa pa", zupełnie jakbym miała z co najmniej dwadzieścia lat mniej. 

Bo mój sierpień nie liczy godzin i lat. Próbuje za to liczyć radości - ale tych jest tak wiele, że właściwie kto by to zliczył? Szkoda czasu. Lepiej wykorzystać go tak, jak to zrobiłam. 

Najlepiej ❤️