DROGI I MIEJSCA

Macie czasem jakieś swoje demony? Takie, które potrafią wyskoczyć z szuflady umysłu i podszeptywać zmartwienia. Zmuszać do przypominania sobie o czymś, wałkowania kolejny raz tematu, zastanawiania się bez sensu nad straconymi szansami, porównywania się z innymi... Moje demony uaktywniają się we wrześniu. Co prawda nauczyłam się je okiełznywać i żyć dobrze, bez strachu, ale są takie chwile, czy człowiek czuje się bardziej wystawiony na różne podmuchy wiatru. Dlatego trochę się bałam tego miesiąca. Przyniósł mi jednak kolejne refleksje i cenne, przyjemne poczucie zakotwiczenia w życiu. Takim życiu, jakie mam - nie takim jakie miałam czy jakie kiedyś chciałam mieć. 

Kiedy nie kroczysz taką ścieżką, jak większość rówieśników w twoim otoczeniu, możesz czasem poczuć się dziwnie. Tak jakby odstając od grupy. I nie mam tu absolutnie na myśli, że któraś z tych ścieżek jest lepsza, bardziej właściwa. Po prostu ma się poczucie, że coś cię omija. Zwłaszcza, gdy widzisz, że ludzie dookoła żyją Twoimi niespełnionymi marzeniami. A gdy dotyczy to twoich przyjaciół, to już szczególnie czujesz się przedziwnie - bo z jednej strony szczera radość z ich szczęścia, a z drugiej strony: zagubienie i smutek, bo to były też twoje marzenia. I pretensje do siebie, że może jesteś niedobrym przyjacielem, skoro tak czujesz...

Nie, nie jesteś niedobrym przyjacielem. Jesteś człowiekiem czującym i przeżywającym i masz do tego prawo. I jeśli jest ci przykro, że urzeczywistnienie swoich marzeń widzisz u innych, a tobie się nie udaje, to nie ma w tym nic zdrożnego. Pytanie tylko, co z tym zrobisz dalej. Pozwolisz sobie na narastającą frustrację, smutek, zgorzknienie? Spróbujesz spełnić to swoje marzenie? Tylko to nie zawsze może być zależne od ciebie. 

A może jeszcze inaczej - przedefiniujesz swoje pragnienia i znajdziesz inny pomysł na siebie?

Ja potrzebowałam trochę czasu, by zdać sobie sprawę, że nieplanowanie weszłam na inną drogę, niż zakładałam, ale rozgościłam się na niej z przyjemnością. I teraz już dużo rzadziej i z mniejszą nostalgią zerkam na inne ścieżki. Dlaczego to mi się udało? 

Bo dałam sobie przestrzeń do czerpania radości z czegoś, co naprawdę lubię. Co mnie rozwija i sprawia przyjemność.

Tak, dobrze myślisz - mam na myśli blogowanie, działanie w sieci, tworzenie tekstów. Mogę z pełną świadomością powiedzieć, że gdyby moje życie potoczyło się tak, jak planowałam, to raczej na pewno nie byłoby Pisane z uśmiechem, a ja dalej czytałabym tylko innych, pozostawiając swoje teksty w głowie czy w szufladzie. Chciałam publikować, chciałam mieć bloga, ale to zawsze było takie trochę nierealne, gdzieś tam w sferze marzeń, ale raczej tych z gatunku "i tak się nie uda".

Tymczasem się udało. Choć oczywiście nic się samo nie zrobiło. To była moja decyzja, że OK, biorę sprawy w swoje ręce, stawiam na siebie i na to, co zawsze lubiłam - czyli na pisanie.

Niedawno na Instagramie dostałam w relacji pytanie o ulubiony przedmiot szkolny. Odpowiedziałam, że język polski - uwielbiałam pisać wypracowania. Wtedy odezwała się do mnie koleżanka z gimnazjalnej klasy, że pamięta, jak nasza polonista czytywała moje wypracowania jako wzór 🙈

Screen z mojego Instagrama @pisanezusmiechem; pozdrawiam Cię, Aniu!

Miałam więc "od zawsze" przyjemność i swobodę z zabawy słowem, w tym się czułam i czuję najlepiej, a jednak w dorosłości nie dawałam sobie szansy na wyjście z moimi tekstami do ludzi. Gdy więc W KOŃCU podjęłam decyzję, że otwieram się na internetowy świat, poczułam nowy wiatr w żaglach. Pamiętam, z jaką ekscytacją wysłałam przyjaciółce link strony mojego bloga, gdy na Pisane z uśmiechem wrzuciłam pierwszy wpis. A potem poszło! Potoczyło się tak, jak nawet nie wyobrażałam sobie, że może się potoczyć. 

Dzisiaj, mogąc już na to spojrzeć z perspektywy czasu, widzę wyraźnie, że weszłam na nową ścieżkę i jakkolwiek patetycznie to nie zabrzmi - odmieniłam swoje życie. Wiem, że prowadzenie bloga i tworzenie tekstów to coś, co mnie wzmocniło, pozwoliło nabrać większej pewności siebie i jeszcze bardziej polubić siebie. Jestem dumna z kobiety, którą się stałam. Robię coś kreatywnego, rozwijającego mnie, a przede wszystkim - prawdziwego. Coś, co zawsze lubiłam, co zawsze we mnie siedziało. Poszłam w kierunku pasji, wykorzystując swoje predyspozycje i potencjał. I wiecie co? 

Czuję, że jestem na swoim miejscu. 

Nie wiem, jak będzie moje życie wyglądać za 10 lat. Ba, nie wiem, jak będzie wyglądać za rok. Wiem tylko, że tu i teraz czerpię z niego i smakuję je jak najlepszą potrawę. I o to chyba w tym wszystkim chodzi. Jeśli kiedyś znowu zmienię ścieżkę - w porządku. Zbieram doświadczenie, uczę się i wszystkie przeżycia zabiorę ze sobą na nową drogę, jakakolwiek by ona nie była. 

A demony słabną, bo już mniej je karmię. Zamiast dawać im pożywkę, daję tę pożywkę swoim dobrym emocjom i swojej radości. Przekonałam się na własnej skórze, że bycie zadowolonym zależy naprawdę od nas samych - od umiejętności dostrzegania możliwości zamiast braków i ograniczeń. Odkąd skupiam się bardziej na swoich możliwościach, zamiast porównaniach z innymi; na dostarczaniu sobie dobrego paliwa, zamiast negatywnej energii - czuję się spokojniejsza, bardziej usatysfakcjonowana, a to moje życie jest pełniejsze. Choć może dla kogoś kroczącego inną ścieżką będzie się wydawać puste? Szczerze - nie obchodzi mnie to. Bo opinia innych mnie nie definiuje. Nie jestem tu po to, by wpasowywać się w czyjeś standardy. Ja sama dbam o to, co ważne - dla mnie, nie dla innych. 

Idę do przodu swoją drogą, z prostymi plecami, oddychając pełną piersią i pisząc z uśmiechem.

A Twoje drogi którędy Cię prowadzą, Czytelniku?