W MAKIJAŻU CZY BEZ - JESTEŚ PIĘKNA!

Mamy jesień! Wszystkie jesieniary - ręce na pokład! Zaczął się nasz czas, wypełniony hektolitrami ciepłej herbaty, widokiem kolorowych liści, szumem wiatru i deszczu, miękkim dotykiem swetrów i szalików, zapachem świeczek i szelestem książek czytanych pod kocykiem... Brzmi nieźle, co? ☺ Żeby nie było - wiem, że jesień to też sezon na przeziębienia, sama już go godnie rozpoczęłam ☺ Ale liczy się pozytywne nastawienie, a tego mi nie brakuje. Dlatego doceniam nową porę roku i zamierzam korzystać z jej możliwości. A kolejną taką możliwością, oprócz wyżej wymienionych, jest dla mnie makijaż. We wrześniu moje kosmetyki budzą się do życia po letnim śnie - w wakacje rzadko się maluję, głównie na jakieś większe wyjścia, a na co dzień poprzestaję na szmince czy błyszczyku. Dlatego gdy temperatura spada i na scenę wkracza jesień, we mnie odżywa chęć makijażu. I nie robię tego, by poczuć się piękniej. Chwytam za pędzle z czystej frajdy, bo dziś (a właściwie od jakiegoś czasu) mogę śmiało powiedzieć, że w makijażu czy bez: jestem piękna. 

Niektórzy mówią, że makijaż dodaje pewności siebie czy poczucia atrakcyjności. Coś w tym na pewno jest - lubię siebie w takim pomalowanym wydaniu. Natomiast dużym krokiem do pogodniejszego życia było dla mnie polubienie siebie również w zupełnie nie-makijażowym wydaniu. To taki klucz do komfortu psychicznego. Dzisiaj potrafię bez problemu wyjść z domu bez grama makijażu na twarzy i nie czuję się wtedy niekompletna, szara, nijaka czy po prostu brzydka. Tak samo nie mam problemu z pokazywaniem się Wam tutaj czy na instastories w takim naturalnym wydaniu. Tak naprawdę nawet się nad tym nie zastanawiam i wiecie to? To jest właśnie duże poczucie swobody i braku ograniczeń. A nie byłoby możliwe bez samoakceptacji. Bez świadomości, że jestem wartościowa taka, jaka jestem.

Na głównym zdjęciu do tego wpisu zestawiłam dwa skrajnie różne  oblicza mojego wyglądu - totalnie saute oraz w mocnym, wieczorowym wydaniu. Myślę, że dobrze widać tu kontrast w tym, jak makijaż potrafi wpłynąć na prezencję. I pewnie, że fajnie czasem odstawić się jak stróż w Boże Ciało tudzież jak gwiazda z czerwonego dywanu (ten makijaż po prawej powstał właśnie na czerwony dywan i galę Hasthtagi Roku w trakcie festiwalu See Bloggers). Wiecie, taka miła odmiana. 

Jednak co dla mnie osobiście najważniejsze i co chciałabym w tym wpisie podkreślić, to to, że obie Asie z tego zdjęcia lubię tak samo. Choć właściwie raczej powinnam powiedzieć, że przecież nie ma tu dwóch Aś - to jedna i ta sama osoba i fakt zrobienia makijażu nie powoduje magicznie, że staję się kimś innym. To cały czas po prostu ja - bez względu na to, czy z cieniami na powiekach, czy bez. Bez względu na to, czy wyglądająca jak milion dolarów, czy jak przeciętna dziewczyna. 

Makijaż nie jest maską, za którą się skrywam; nie jest obowiązkiem czy przykrą koniecznością. Jest dla mnie frajdą, przyjemnością, czymś, co lubię - ale co mnie nie definiuje i nie czyni ze mnie bardziej wartościowej kobiety. Piękno jest we mnie, niezależnie od kosmetyków na twarzy. One mogą co najwyżej podkreślić tę urodę.

A tutaj delikatny makijaż dzienny - też taki lubię 😊