KRAINA LODU Z CIEPŁYMI SERCAMI

Kiedy patrzę w kalendarz i widzę styczeń bądź luty, to raczej się nie dziwię, że na dworze zimowa aura. Normalna sprawa. Niemniej w tym roku zima skuła moje miasto lodem, dosłownie, pokazując mało przyjemne, a wręcz niebezpieczne oblicze. Nie będę ściemniać - nie lubię takiej aury, nie lubię ślizgania się na chodnikach i jezdniach. W takich warunkach wyjście z domu jest dla mnie zwyczajnie stresujące. Nie ukrywam więc, że nie ma teraz dnia, bym choć raz nie skomentowała, co myślę o tej krainie lodu. Ale też nie byłabym sobą, gdybym nie starała się dostrzegać w tej codzienności czegoś dobrego, pozytywnego. A czymś takim są na pewno ciepłe serca, na przekór zimnicy.

W styczniu i lutym składam się głównie z pracy, a moja aktywność na innych polach niestety spada. Kiedy do tak intensywnego zawodowo okresu dodam jeszcze niesprzyjającą pogodę, to naprawdę łatwo o kiepski humor. Dlatego wiele rzeczy obracam w żart, staram się dużo śmiać i łagodzić stresy.

Tylko wiecie - życie nie zawsze chce wtedy współpracować ☺ Jakby jakiś tajemniczy, złośliwy chochlik wziął sobie na cel podstawianie nam nogi z zaskoczenia. I kiedy tak się wiele rzeczy rzeczy nie układa zbyt łatwo, a mieszanka stresów w pracy, zmęczenia i trudnej aury wrze jak w kotle, to wtedy nawet ja - osoba przecież pisząca z uśmiechem - potrafię zgromić wzrokiem. Albo i czasem rozpłakać się, bo płacz też oczyszcza. A później mimo wszystko robić swoje i starać się nie przejmować.

Ostatnie tygodnie mnie nie rozpieszczają, ale wiecie co? Dam radę, oczywiście, że dam.

A dodatkowym i bardzo budującym elementem jest życzliwość, której doświadczam od innych ludzi. Mnóstwo pozytywnych, miłych słów wsparcia, które są na wagę złota, gdy życie daje w kość.

To jest to ciepło serc, które naprawdę topi lody.

Również te dosłowne!

Bo wyobraźcie sobie taką scenkę: wracam wieczorem do domu po 10 godzinach pracy, zmęczona, a tu na drodze jedno wielkie lodowisko. Dreptam sobie oblodzonym chodnikiem, próbując zachować równowagę, cała spięta z nerwów. Jest ciemno, zimno i do domu niby blisko, ale w takich warunkach - daleko. W którymś momencie staję bezradnie i już nie wiem, którędy ruszyć dalej - wszędzie lód, dookoła ludzie się ślizgają. W oczach stają łzy i mam poczucie, że nie dojdę do tego mojego celu.

I wtedy właśnie niedaleko mnie jakaś zupełnie mi nieznana kobieta zaczyna odśnieżać auto, a ja, w skrajnej desperacji, decyduję się zapytać, czy pani mogłaby mnie podwieźć pod mój dom. Przypuszczam, że musiałam wyglądać dość mizernie, bo miła pani chętnie się zgodziła, odwiozła mnie pod samo wejście i pożegnała słowami, bym szybko zrobiła sobie ciepłą herbatę i się rozgrzała.

Ja tę herbatę oczywiście zrobiłam, ale o wiele bardziej rozgrzała mnie świadomość tego dobrego, bezinteresownego uczynku. Przecież dla tej kobiety byłam obca, mogła odmówić, a mimo to pomogła mi w potrzebie. Naprawdę zrobiło mi się bardzo miło na sercu.