LISTOPADOWA ZADUMA

Listopad zaczyna się zadumą, listopad zaczyna się nostalgią. To czas, kiedy zwalnia tak wiele, choć nie zwalnia jedno - ten czas właśnie. On odlicza kolejne sekundy naszej wędrówki. Listopad zaprasza więc do refleksji nad przemijaniem. Do docenienia ulotnych chwil i całego dobra, które w nich doświadczamy. Dobra skrytego w drugim człowieku, ale i w nas samych. Bo w tej melancholii można wsłuchać się w melodię własnego serca. Można ogrzać się w światełku, które choć dalekie, to niezwykle bliskie. 

Jesienny, spokojny, cichy wieczór pozwala przynieść ukojenie. Uspokoić myśli. Przewartosciować pewne sprawy. Połączyć przeszłość z przyszłością i zanurzyć się w teraźniejszości. 

Zaduma nie jest głośna, nie jest krzykliwa, nie poraża ekspresją. Zaduma zaczyna się i kończy w nas samych, w środku, w sercu i głowie - a listopad wyjątkowo sprzyja jej pielęgnowaniu. Pielęgnowaniu wspomnień, docenieniu tego, co nas spotkało, refleksji nad życiem, uśmiechnięciu się do tego życia, do siebie i do tych, którzy na naszej drodze kiedykolwiek się pojawili. 

Doceńmy tych, którzy wciąż przy nas są, i doceńmy tych, którzy już z tej drogi zeszli. I pamiętajmy, że prawdziwa miłość pozostaje w nas i krąży między nami w niematerialnym wymiarze. Mocno w to wierzę, mocno to czuję. 

Początek listopada wybrzmiewa tęsknotą składającą się z niezliczonej ilości uczuć. Tęsknotą, której nie sposób zmierzyć i zważyć. Przytulam tę tęsknotę i przytulam tych, których mogę przytulić wciąż fizycznie. Pamiętajmy, doceniajmy. 

Listopadowa zaduma przynosi chwilę ciszy. W tej ciszy każdy usłyszy coś innego. W tych gwiazdach na niebie każdy przejrzy się po swojemu. I to jest piękne.