LŚNIENIE

Gdy weszłam do najbardziej reprezentacyjnej sali w pałacu-Muzeum Herbsta, dosłownie oniemiałam. Przepiękne wnętrze! Bogato zdobione, pełne przepychu, złota. "Tu jest jakby luksusowo" samo cisnęło się na usta.  I tak przechadzałam się, chłonąc kawałek po kawałku ten oszałamiający widok. Swoje zrobiło też dobre oświetlenie naturalne (pozdrawiam słoneczne, długie dni) i sztuczne, w którym cała sala lśniła w widowiskowy sposób. 

Miałam to szczęście, ze nie było zbyt wielu zwiedzających, więc raz, że mogłam w spokoju wszystko obejrzeć, a dwa, że mogłam zrobić sobie pamiątkowe zdjęcie bez obawy, że w kadrze znajdzie się piętnaście innych osób. Poprosiłam o zdjęcie miłą panią pracownik Muzeum, z którą wcześniej porozmawiałam sobie o tym miejscu i jego historii. Pani się zgodziła i w efekcie mam swoją pamiątkę materialną, ale też pamiątkę wspomnieniową - otóż oddając mi telefon, pani powiedziała, że sama ma kiepskie zdolności fotograficzne, ale ja mam cały czas taki uśmiech, że on na pewno przyćmi tu wszystkie niedociągnięcia. 

To jest niesamowite, jak czasami zupełnie przypadkowe słowa potrafią dać do myślenia! 

Bo oczywiście zrobiło mi się wtedy bardzo miło, wszak była to sympatyczna uwaga, ale też zdałam sobie kolejny raz sprawę, że uśmiech i pozytywna aura, jaką wokół siebie roztaczamy, pozwalają nam pięknie lśnić. 

I jak patrzę na to zdjęcie, które wtedy powstało, to owszem, widzę zachwycające, pałacowe wnętrze, ale widzę też radosną, sympatyczną kobietę, która cieszy się chwilą i lśni swoim własnym blaskiem. 

Doceniam tę kobietę. Cieszę się, że wędrując sobie ścieżką życia, gdzieś po drodze nabyłam doświadczenia i cechy, które pozwalają mi taką być. Cieszę się, że mój entuzjazm i autentyczne radości potrafią dotyczyć małych, codziennych spraw. Że potrafię się uśmiechać nie tylko w pałacach, ale i na co dzień. Że lubię siebie i dobrze się ze sobą czuję.

Bywa, że zapominamy o tym, że potrafimy lśnić. Kompleksy, niskie poczucie własnej wartości, trudne przeżycia i sytuacje potrafią gasić dobry nastrój. Sama miewałam takie okresy, miewałam swoje końce świata i momenty, gdy czułam się niewystarczająca, gorsza, przytłoczona. Zdaję też sobie sprawę, że takie chwile mogą kiedyś wrócić, jednak mam pomysły, jak sobie z nimi radzić. Czuję się dużo silniejsza i pewna siebie. Pewna swojej wartości i tego, że ona absolutnie nie zależy od innych ludzi. Polubiłam siebie, zaopiekowałam się sobą i w połączeniu z chyba moim naturalnym pogodnym usposobieniem sprawia to, że idę wyprostowana, nie chowam się, nie uciekam, tylko robię swoje, smakuję życie i cieszę się drobnymi przyjemnościami. Lśnię po swojemu. 

Nasze lśnienia są wyjątkowe, bo każdy z nas jest wyjątkowy - pamiętajmy o tym ❤ Każdy z nas jest piękny po swojemu, a to piękno i poczucie zadowolenia najczęściej zaczyna się w naszych głowach. Dlatego warto być dla siebie samego życzliwym, warto o sobie myśleć dobrze i uśmiechać się do lustra - patrzy w nim na Was świetna osoba ☺

 

Więcej o moich wycieczkach po Łodzi przeczytasz TUTAJ, TUTAJ i TUTAJ - zapraszam!