SZCZĘŚCIARA

W ten ostatni tak upalny weekend tego lata nie było mnie online. Właściwie to w ogóle nie było mnie tam, gdzie teoretycznie miałam być. Otóż jeszcze w czwartek myślałam, że weekend spędzę w domu, łapiąc te ostatnie typowo letnie chwile na spacerach po okolicy. Że już żadnego wyjazdu przy upalnej aurze nie będzie. Że w tym roku nie zamoczę stóp w morzu czy jeziorze. Ba, przecież ja już wpis na blogu umieściłam na pożegnanie lata bez takiej formy spędzenia wolnego czasu. 

Tymczasem w czwartek wieczorem zapadła spontaniczna decyzja o wyjeździe w piątek nad jezioro. W zasadzie to zostałam postawiona przed faktem dokonanym: "zarezerwowaliśmy miejsce i jedziesz z nami". Oczywiście mogłam odmówić, ale nie zrobiłam tego. W efekcie w tak niespodziewany sposób spędziłam cudowny czas w wakacyjnym klimacie, niemal wykradziony jesieni, bo prognozy zwiastowały od poniedziałku spore ochłodzenie. 

Cały weekend słodkiego odpoczynku, bez zaprzątania sobie głowy obowiązkami. Całe dni na świeżym powietrzu. Piękne widoki. Pływanie, granie w wodzie w piłkę. Czytanie książki na plaży. Czas z bliskimi, mnóstwo śmiechu. Poranna kawa na tarasie w ciszy i spokoju. Wieczorny grill. I nawet goferek był! 

Za to nie było spędzania czasu z telefonem w ręce. Raz, że był słaby zasięg, a dwa, że potrzebowałam trochę się wylogować, nie patrzeć w ekran i zrobić sobie małą przerwę. Wyszło super!

Przeczytaj również: BHP pracy blogerki

Nie mam też wielu zdjęć, bo telefon brałam do ręki naprawdę rzadko. Ale zostawiam tu sobie na pamiątkę zdjęcie jeziora i uśmiechnięte selfie. Niech to będzie kolejne przypomnienie, że w życiu dobre rzeczy potrafią zadziać się zupełnie niespodziewanie, a cała istota tkwi w tym, by umieć je docenić. Gdyby tak bowiem spojrzeć z boku, nie wydarzyło się nic szczególnie spektakularnego, nic niezwykłego. A jednak ja jestem za ten weekend ogromnie wdzięczna! Dał mi tyle radości! 

Gdy płynęłam w jeziorze, mrużąc oczy przed blaskiem słońca, pomyślałam sobie, jaką jestem szczęściarą, że mogę tu być; że mam ludzi, którzy chcieli, żebym z nimi tu była. Takie uczucie dodaje skrzydeł - cudownie móc frunąć przez życie razem z nimi.