COŚ SIĘ KOŃCZY, COŚ SIĘ ZACZYNA

Jednym z moich ulubionych przedmiotów szkolnych zawsze była historia. Lubiłam czytać i uczyć się o dawnych czasach, jak i tych nam bliższych. Podręczniki do historii zwykle już na początku września wertowałam z zainteresowaniem. I tak naprawdę dopiero w dorosłym życiu dotarło do mnie z całą mocą, że przecież historia po prostu tworzy się na bieżąco i nasze czasy też kiedyś trafią do takich podręczników. Jesteśmy świadkami wielu różnych wydarzeń, o których ktoś kiedyś przeczyta. Wydarzeń dobrych i złych. Jak ocenią je przyszłe pokolenia? Póki co przeżywamy je tu i teraz. Jak choćby czwartkową wiadomość o śmierci brytyjskiej królowej Elżbiety II. 

Od podania informacji o śmierci królowej, rozmawiałam na ten temat z kilkoma osobami, i w każdej rozmowie powtarza się jedno słowo: "dziwnie". Jest dziwnie, bo ta konkretna królowa po prostu była "od zawsze". My się urodziliśmy, a ona już była. Ba, rodzili się rodzice mojego pokolenia, a ona już była, już zasiadała na tronie. Jestem przekonana, że nawet jeśli ktoś niespecjalnie interesuje się polityką, prawem, kulturą, to i tak kojarzy postać Elżbiety II. Część osób choćby z faktu, że przecież James Bond zawsze był agentem w służbie Jej Królewskiej Mości. Część osób może z uwagi na kolorowe, charakterystyczny stroje monarchini, część może dlatego, że wizerunek królowej czy jej zdjęcia były przez te lata po prostu wszędzie.

Ja nie byłam nigdy jakąś zagorzałą pasjonatką brytyjskiej rodziny królewskiej, ale różne tematy z nimi związane śledziłam, a ich królowa była dla mnie po prostu takim pewnikiem, stałą. Uczyłam się w szkole, później na studiach o różnych systemach ustrojowych, poznawałam politykę, poznawałam świat - i za każdym razem, choć ludzie pełniący różne funkcje się zmieniali, to królowa była ta sama.

Dlatego teraz jest "dziwnie". Niby człowiek wiedział, że to w końcu nastąpi, ale i tak czuje się tak specyficznie. 

Sporo nostalgii wybrzmiewa w rozmowach, jakie przeprowadziłam, czy w komentarzach w Internecie, jakie przeczytałam. Ludzie mówią o końcu pewnej epoki. Ja też tak to czuję, odbieram. Świat się cały czas zmienia, idzie do przodu, ludzie odchodzą i pojawiają się nowi. Tych pamiętających czasy II wojny jest już coraz mniej. Historia dzieje się na naszych oczach. Elżbieta II była najdłużej panującą monarchinią świata wśród kobieta - w przypadku mężczyzn wyprzedził ją tylko Ludwik XIV. Królowa wrosła w świadomość ludzi, uosabiając wręcz brytyjską monarchię, ciągłość władzy, przywództwo. Nie dziwię się, że temat jest żywy, że dużo dyskusji.

Zdziwił mnie natomiast komentarz, na jaki trafiłam w sieci, że jeśli przeciętny zjadacz chleba zatrzymał się na chwilę przy śmierci królowej i ma jakąkolwiek refleksję z tym związaną, to jest to egzaltacją. "Uwielbiam" takie ocenianie odczuć innych ludzi. 

Śmierć ludzi, którzy żyli w świadomości publicznej, często porusza. Dość przypomnieć, co działo się choćby po śmierci Diany czy różnych gwiazd muzyki. Kończy się coś, co znalismy, nawet jeśli tylko z telewizji czy gazet. Jeżeli ktoś tak mocno oscylował gdzieś tam w naszej orbicie, to jego odejście zostanie zauważone. Tak było też np. w przypadku Freddiego Mercurego. I właśnie niech jego słowa będą zwieńczeniem tego mojego wpisu z refleksją o odejściu królowej. W końcu któż zrobi to lepiej, niż Queen? 

A więc "Show must go on" - przedstawienie musi trwać, nasze życie toczy się dalej. Doceńmy tych, którzy dalej z nami grają, ale pamiętajmy też o tych, którzy przeszli do historii. O tych, którzy tę historię budowali.