SPÓJRZ W LUSTRO

Droga kobieto, kogo widzisz, gdy patrzysz w lustro? 

 

Ja widzę osobę, którą kocham i lubię. Osobę, z której jestem dumna. Osobę, która zasługuje na mój uśmiech i wszystko, co najlepszego mogę jej dać. Osobę wartościową. Widzę siebie.

 

Ale nie zawsze tak było. 

Nie zawsze potrafiłam spojrzeć w to lustro i uśmiechnąć się do odbicia, pomyśleć o sobie dobrze i życzliwie. 

Potrzebowałam czasu (liczonego w latach) i różnych doświadczeń, by naprawdę poczuć swoją wartość i siebie zaakceptować. Poczuć tak poważnie, z pełną świadomością, a nie powierzchownie, na zasadzie powiedzenia głośno "tak tak, jasne, lubię siebie i jestem wartościowa", a w myślach mówienia sobie "a guzik prawda, jestem beznadziejna". 

Dzisiaj, gdy o tym pomyślę, mam ochotę użyć zmieniacza czasu, by móc przytulić tę Asię z przeszłości i przekazać jej trochę tej mądrości życiowej, którą nabyłam, trochę wsparcia i otuchy. 

Bo życie różnie się z tą Asią obchodziło. 

Bo choć doświadczyłam w tym życiu mnóstwa ciepła i sympatii od różnych ludzi, to pamiętam też wiele krzywych spojrzeń, bolesnych komentarzy i wyśmiewania, jeszcze z lat dziecięco-nastoletnich. Pamiętam słowa krzywdzące, niedopuszczalne, jakich nikt nie powinien słyszeć od drugiej osoby. Takie coś potrafi zaprogramować sposób myślenia o sobie na długie lata. Dodając do tego kanony mody, bardzo łatwo wpaść w pułapkę kompleksów i porównywania się z innymi. Też w niej tkwiłam. Znałam swoje mocne, dobre strony, potrafiłam docenić siebie za to czy tamto, ale pod pewnymi względami wizualnymi czułam się gorsza. Czułam się brzydka. Czułam wstyd, że jestem taka, a nie inna. 

Bardzo długo miałam w głowie myśl, że rozmiar definiuje moją atrakcyjność i wartość, i że bez odpowiednich cyferek na wadze wszystko inne właściwie nie na znaczenia. Że muszę się przeglądać w lustrze spojrzeń innych ludzi, i jeśli nie zobaczę w tym lustrze uznania (albo wręcz zobaczę pogardę), to znaczy, że coś ze mną jest nie tak. 

Dzisiaj już wiem, że wszystko ze mną w porządku, a moje odbicie w lustrze spojrzenia drugiego człowieka to tylko i wyłącznie jego punkt widzenia, który absolutnie mnie nie definiuje. Pewnie, nie wszystkim będę się podobać - to naturalne. Ale raz, że to, że się komuś nie podobam, nie daje tej osobie uprawnienia do obrażania mnie słowami, a dwa - że nie muszę szukać akceptacji w oczach innych; muszę ją sobie sama zapewnić. 

Bo to moje spojrzenie na siebie samą jest dla mnie ważne. Przeglądam się w lustrze własnych myśli i spostrzeżeń, nie cudzych. Jestem wartościowa, jestem wystarczająca.

Przeczytaj również: LŚNIENIE 

I w końcu, w wieku lat 30+, potrafię popatrzeć na siebie z prawdziwą czułością i sympatią. Jest mi ze sobą dobrze. Jeśli coś robię ze swoim ciałem, wyglądem, to dlatego, że tego chcę, a nie dlatego, żeby zyskać akceptację innych, być dla nich atrakcyjna. 

Chyba więc rację miała Coco Chanel, mówiąc, że "Piękno zaczyna się w chwili, kiedy decydujemy się być sobą". Nie próbujemy udawać kogoś innego, niż jesteśmy, byleby tylko wpasować się w czyjeś preferencje. Akceptujemy siebie w całej okazałości. Co oczywiście nie znaczy, że nic w sobie nie zmieniamy, bo jeśli chcemy, to droga wolna. Tylko jest to nasz świadomy wybór podyktowany tym, że to my czegoś chcemy, a nie że społeczeństwo czegoś od nas oczekuje. 

Jestem szczęśliwa, że mogę być w takim miejscu, że poukładałam sobie w głowie pewne rzeczy i jestem dla siebie samej życzliwą przyjaciółką.

Tego życzę każdej kobiecie! Zasługujemy na to. 

Dziś, w Dniu Kobiet, ale i każdego innego dnia, zachęcam Cię do zrobienia tej jednej rzeczy: spójrz w lustro i uśmiechnij się do siebie. Jesteś piękna!