DAJ CZASOWI CZAS, A SOBIE DAJ SIEBIE

Jeżeli jest wśród nas choć jedna osoba, która nigdy nie usłyszała pocieszającego "czas leczy rany", to ja jestem rosyjską księżniczką. A bądźmy szczerzy - nie jestem. Śmiało więc mogę powiedzieć, że taki komunikat o leczącej sile czasu pojawił się zapewne w życiu każdego z nas. I choć niektórzy nazywają go banałem, to ja jestem przekonana, że w tych słowach kryje się prawda. Skąd to wiem? Oczywiście, z doświadczenia. Co więcej, dzięki doświadczeniu wiem też, że za słowami "czas leczy rany" kryją się na ogół bolesne historie, z których człowiek jest w stanie wiele wyciągnąć. Możemy z danej sytuacji wyjść silniejsi, mądrzejsi. Brzmi dobrze, prawda? Moim zdaniem jest tylko jeden mały warunek, który trzeba spełnić, jeden mały czynnik, który pomoże czasowi zadziałać właściwie. Jaki to czynnik? My sami.

Wszystko ładnie, pięknie: czas leczy rany, więc w końcu przestanie boleć i finito, tak? A no właśnie nie. To nie dzieje się w ten sposób, że mijają godziny, dni, tygodnie i w jakimś magicznie określonym terminie ciężar spada z pleców. Chociaż upływ czasu ma OLBRZYMIE znaczenie w procesie leczenia po przykrych przeżyciach, to i my mamy tu do odegrania rolę. To połączenie, które zadziała właściwie właśnie przy współdziałaniu tych dwóch czynników. 

 

Czas nie wyleczy ran bez naszego wsparcia.

Bywa, że w pierwszych chwilach po trafieniu do "otchłani rozpaczy" ciężko nam uwierzyć, że może stąd być wyjście, że jeszcze będzie dobrze, że jeszcze wszystko się ułoży. Wtedy najsilniej kipią bolesne emocje. Na szczęście jednak czas, zbawienny czas, łagodzi ten ból, zmniejsza jego wyrazistość, a za to wyostrza dobre emocje. Choć nie możemy wykasować wspomnień, to jednak one samoczynnie będą stopniowo blaknąć, oczywiście przy założeniu, że im na to pozwolimy. Czyli nie będziemy ich stale rozpamiętywać, celebrować, analizować. Nie powinieneś żyć przeszłością, bo wtedy rana będzie zawsze otwarta. Warto żyć tym, co tu i teraz. 

Pewnie, że będą gorsze momenty. Punkty zapalne, jak newralgiczne daty, z jakimi wiążą się silne emocje. Strzały nagłego złego samopoczucia. Skojarzenia, pamiątki. Ale to NORMALNE. W wielu kwestiach na każde kilka kroków do przodu może przypaść krok do tyłu - i to jest jak najbardziej OK. Grunt, żeby wracać na właściwe tory. Konsekwentnie, w swoim własnym tempie i rytmie, ucząc się przekuwać smutek, cierpienie, rozczarowanie w naukę o sobie i świecie. Ucząc się czerpać siłę z całego tego bagażu uczuć, jakie przyniósł nam los.

A życie będzie dalej biegło, o to się nie martw. Od Ciebie zależy, ile z tego życia wyciągniesz.

Być może powiecie, że to czcze gadanie, ale ja naprawdę przekonałam się, że życie jest jak sinusoida. Wiele razy doświadczymy w nim poczucia końca świata. Poświeciłam temu zjawisku jeden z Waszych ulubionych (i moich też) wpisów na blogu. Czytaliście? Jeśli nie, szybciutko nadrabiajcie!:

PRZEŻYĆ KONIEC ŚWIATA

W piosence Budki Suflera słyszymy, że "po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój". Z mojej trzydziestoletniej perspektywy mogę powiedzieć, że zespół ma rację.

Dlatego daj czasowi czas, a sobie daj.. .siebie. Niech czas robi swoje, tak samo, jak Ty. Bądź dla siebie dobry, czuły, wyrozumiały, jak dla najlepszego przyjaciela. Bądź dla siebie wsparciem, a nie wiecznym sabotażystą własnych działań. Myśl o sobie z troską i sympatią, nie uzależniaj swojego poczucia wartości od innych osób. Pamiętaj, że cudze postępowanie nie jest miarą Ciebie. Daj sobie szansę, by przeżywać życie, a nie tylko biernie przepływać z jego nurtem.

Mi bardzo pomogła akceptacja świadomości, że nigdy nie będzie idealnie - w tym sensie, że życie to nie jest jakaś bańka wiecznej szczęśliwości; zawsze gdzieś koło mnie (bliżej lub dalej) pojawią się jakieś problemy czy tzw. trudne sprawy. Sedno w tym, że to akceptuję, bo wiem, iż nie mam takiej mocy sprawczej, by wszystko wyeliminować. Biorę więc te realia na klatę i skupiam się na tym, jak sobie z nimi radzę i jakie mają na mnie wpływ.

A gdy przydarzy się coś złego, wiem, że już z niejednym końcem świata dałam sobie radę. No bo tak - kto, jak nie ja? I kto, jak nie Wy? 😊