MAKIJAŻOWY LUZ

5 maja przypada Dzień Bez Makijażu, co uznałam za dobry pretekst, by o makijażu porozmawiać. A konkretniej o tym, w jaki sposób jest on postrzegany i dlaczego ani on, ani jego brak nie jest lepszą/gorszą opcję. Najważniejsze jest nasze samopoczucie! Tymczasem wokół czegoś tak prostego urosło w naszym społeczeństwie wiele mitów czy założeń. 

Zdarza mi się na przykład czytać zdania w stylu "kobieta chowa się za makijażem", "bez makijażu w końcu pokazała swoją prawdziwą twarz", i tak dalej. W moim odczuciu są one nacechowane pejoratywnie, sugerując, że makijaż to maska i kobiety próbują coś za jego pomocą ukryć, zafałszować. 

Z drugiej często zdjęcia jakiejś kobiety w wersja saute opatrywane są hasłem "patrzcie, miała odwagę pokazać się bez makijażu" - sugerując, że to coś niebywałego, wymagającego szczególnej odwagi, czyli jednak wersja z makijażem jest bardziej "normalna". Po co wzbudzać takie poczucie? Obie opcje są normalne i naturalne. 

Jakby tego było mało, to czasem pojawiają się jeszcze i takie komentarze, że bez makijażu kobieta wygląda niechlujnie, nie dba o siebie. Znowu to napiętnowanie, znowu krytyka. 

A przede wszystkim: i tak źle, i tak niedobrze. Z makijażem źle, bez niego też źle. 

Kojarzy mi się to mocno ze słynnym już monologiem na temat kobiet, który pada w filmie "Barbie" (różowy klimat tego zdjęcia jest co prawda przypadkowy, ale fajnie do "Barbie" nawiązuje). Bohaterka grana przez Americę Ferrerę opowiada tam o presji narzucanej na płeć piękną i właśnie o podwójnych standardach, niemożliwych do spełnienia. Mamy na przykład zachwycać urodą i o siebie dbać, ale nie być za piękne i za bardzo skupione na dobrym wyglądzie, bo to prowokuje i świadczy o próżności. Mamy wyglądać jak z obrazka, ale jednocześnie nie przesadzać. Mamy dopasowywać się do tylu różnych norm kulturowych i sytuacji, że nasze bycie przypomina skomplikowany układ choreograficzny, z góry skazany na potknięcia, bo przecież nie da się zadowolić wszystkich. Wymagania, paradoksy, frustracje - a w tym wszystkim dziewczynki, dziewczęta i kobiety, próbujące jakoś okiełznać ten chaos. 

Dlatego cieszę się, że coraz głośniej mówi się o tym, że wpychanie czy to kobiet, czy to mężczyzn w stereotypowe ramy nie powinno mieć miejsca. Że komentowanie w taki sposób wyglądu innych osób jest zwyczajnie nietaktowne. Że makijaż lub jego brak to wybór kobiety, która nie musi nikogo zadowalać, nie musi nic udowadniać. 

I cieszę się, że jednocześnie pojawia się coraz większa świadomość tego, jak ważna w kontekście dobrego życia jest samoakceptacja i poczucie własnej wartości. Że to one pozwalają nam budować swoją codzienność bez oglądania się na zdanie innych. To one są niezbędne do tego, by dobrze czuć się we własnej skórze. 

W makijażu czy bez - bądź 
taka, jak lubisz! 💗 

A Was częściej można Was spotkać w makijażu, czy bez? 😊