O WADZE "KOCHAM"

14 lutego słowo "kocham" odmienia się przez różne przypadki. Obojętnie, jaki ma się stosunek do walentynek -raczej ciężko nie zauważyć tego święta; no chyba, że nie wyjdzie się z domu, nie zajrzy do internetu i nie włączy tv czy radia. U mnie dzisiaj również temat związany z miłością. Porozmawiamy sobie o wadze wspomnianego na początku słowa - "kocham". Zapraszam do lektury dalszej części postu! 

Chciałabym zwrócić uwagę na ładunek emocjonalny, jakie niesie za sobą słowo "kocham". To nie powinno być słowo puste, wypowiadane bez zastanowienia. Albo inaczej: rozgraniczyłabym kwestię, kiedy go używamy.

Jeśli mówimy, że "kocham czytać", czy "kocham ten film", czy "kocham podróże" - to tak naprawdę dajemy tylko wyraz swojego zamiłowaniu do jakiejś czynności, stanu czy rzeczy, i nie ma to wpływu na żadną żywą istotę. Możemy też na przykład  "kochać ten zespół muzyczny", ale dalej jest to tylko fikcja i osoby, których nie znamy, więc jak za miesiąc przestaniemy namiętnie słuchać ich piosenek, to nic się nie stanie. 

Natomiast zupełnie inaczej jest wtedy, gdy kierujemy słowo "kocham" do konkretnej osoby. Wtedy za każdym razem idzie mocny emocjonalnie przekaz, o dużym ładunku uczuciowym. A przynajmniej ja tak to odbieram. Dla mnie "kochanie" wiąże się z budowaniem więzi, okazywanej przez czyny, ale i również przez słowa. 

Dlatego moim zdaniem nie powinno się szafować zwrotem "kocham cię" bez zastanowienia, bez pewności o tym uczuciu. Warto brać za swoje słowa odpowiedzialność - zwłaszcza za takie słowa, które realnie oddziałowują na drugą stronę. A zapewnianie o miłości jest czymś takim. Jeżeli ktoś nie dorósł do poznania wagi takich słów (a niektórzy niestety nie dorastają), to odbiorca, który jednego dnia słyszał, że jest kochany, a za dwa dni słyszy, że już jednak nie - będzie to przeżywał. W ten sposób łatwo można kogoś skrzywdzić.

Oczywiście często bywa tak, że w początkowej fazie znajomości i zakochania mówi się górnolotnie, bo to ten etap euforii. Gdy motyle w brzuchu opadną, dochodzi do weryfikacji uczuć. To naturalne. Mimo wszystko i tak uważam, że warto mówić o tych uczuciach z głową, na każdym etapie, pomimo szalejących hormonów. Słowo "kocham" to już największy wyraz uczuć - a przecież można zwyczajnie powiedzieć, że ktoś się nam podoba, że nam przy kimś dobrze, i poczekać, czy naprawdę ta miłość się wykluje. Mówmy, że kochamy wtedy, kiedy naprawdę kochamy. 

Natomiast zupełnie inna para kaloszy to świadome bawienie się uczuciami czy też oszukiwanie. Zdarzyło mi się też na przykład słyszeć historię, że ktoś mówił, że kocha, bo starał się w ten sposób wskrzesić w sobie to uczucie, gdy już wygasło. No nie, na to moim zdaniem zgody i usprawiedliwienia być nie może. 

Uczuciami nie można się bawić, a zapewnień o miłości nie powinno się nadużywać. To za duży kaliber, za ciężka waga, by rzucać nimi ot tak. Jeśli nie jesteś pewien - nie mów "kocham". Według mnie za tym słowem powinno stać sto procent pewności. Ono ma dawać radość, szczęście i poczucie bezpieczeństwa. Nie ciagnijmy tego w dół.