ZJAWISKO

Jeszcze do czwartku ani razu nie przeszła mi przez głowę myśl, że chciałabym być na koncercie Taylor Swift. Dziś, w niedzielę, siadam z uśmiechem przed laptopem, by napisać ten post, i trochę z zaskoczeniem dla siebie samej wystukuję na klawiaturze te słowa: chętnie bym się pobawiła na koncercie Taylor Swift. Co się zadziało przez te kilka dni?

Nie jest tajemnicą, że Warszawa brzmiała ostatnio piosenkami amerykańskiej gwiazdy, która pierwszy raz odwiedziła Polskę i zagrała trzy koncerty, gromadząc tłumy swifties, jak nazywają siebie jej fanki. Ja nigdy się do nich nie zaliczałam, bo choć znałam i lubiłam kilka piosenek Taylor, to nie śledziłam jej kariery, wiadomości z życia, nie słuchałam utworów innych niż te najpopularniejsze, pojawiające się w radiu czy różnych materiałach w internecie. 

Kiedy w ubiegłym roku gruchnęła wieść, że piosenkarka przyleci nad Wisłę, zainteresowało mnie to tylko o tyle, że kibicowałam znajomym wirtualnie swiftciarom, żeby udało im się kupić bilety. I teraz, gdy warszawska odsłona trasy The Eras Tour w końcu stała się faktem, byłam przygotowana na to, że pewnie dziewczyny pokażą w relacjach migawki z wydarzenia i będę mogła cieszyć się ich radością, a przy tym zobaczyć namiastkę kwintesencji zwrotu "o co tyle szumu". 

I cóż, zobaczyłam. Nie tylko u koleżanek, ale ogólnie w internecie. Przez ostatnie kilka dni za każdym razem, gdy go odpaliłam, trafiałam na relacje z koncertów, krótkie filmiki z "ikonicznymi momentami", posty na temat Taylor, taylormanii, swifties, bransoletek przyjaźni, rozumienia (albo nierozumienia) fenomenu amerykańskiej piosenkarki. Szaleństwo!

A ja w tym całym szaleństwie pierwszy raz tak naprawdę dowiedziałam się, jak wyglądają koncerty w ramach The Eras Tour, ile trwają i jak fantastycznie są przygotowane. Dodając do tego niesamowitą atmosferę wśród uczestników mamy wydarzenie, które nawet tylko wirtualnie wywołuje u mnie szeroki uśmiech na twarzy. Lubię takie chwile, lubię emocje związane z przeżywaniem czegoś całym sobą i dzieleniem się tym z innymi, a wydaje mi się, że właśnie takie coś zadziało się w Warszawie.

I tak, mogłabym wziąć w tym udział! 

To jest chyba dla mnie największy fenomen, że po obejrzeniu wszystkich tych materiałów osoba niebędąca wcale swifties ma ochotę rzucić wszystko i pobawić się na tym koncercie. 

Potańczyć przy energetycznych piosenkach i wymienić tę energię z innymi. Co jak co, ale społeczność Taylor ma niesamowitą! Ci pozytywni, przyjaźnie nastawieni do siebie ludzie, śpiewający wspólnie piosenki i wymieniający się bransoletkami, to obrazek robiący na mnie wrażenie. Podobnie jak sam występ gwiazdy. Ponad trzy godziny w ruchu i choreografii, w tak pięknej oprawie wizualnej - szacunek za kondycję, dobre przygotowanie i dbałość o szczegóły. Skoro widać to przez szklany ekran, to co dopiero na żywo - mogę się tylko domyślać, że odczucia nieziemskie. 🔥

Podoba mi się to wszystko! Podoba mi się to, że ktoś robi dobrą robotę w czymś, co lubi, i gromadzi przy tym fajną społeczność radosnych ludzi. Taylor, jej trasa i swifties to dla mnie na ten moment ciekawe i bardzo pozytywne zjawisko. W tym naszym świecie czasami mamy pod różnymi względami pod górkę, przeżywamy różne problemy i troski. Czymś niezwykle optymistycznym są więc takie chwile nieskrępowanej eurofii i zabawy, która łączy ludzi. Bez porównywania się z innymi, bez niepotrzebnych konfliktów, za to w klimacie pełnym przyjemnej rozrywki. 

Powiem więc krótko: swifties, zrobiłyście to dobrze! Taylor dała wspaniałe show, ale to wy je pięknie dopełniłyście, tworząc swoimi dobrymi emocjami i zachowaniem coś, co zachwyciło. Tej magii nie byłoby bez was! Miło, że spełniłyście swoje marzenie w takim stylu! 

I choć nadal wokal Taylor nie rzuca mnie specjalnie na kolana, to jakoś tak zupełnie przypadkiem od trzech dni automatycznie włączam sobie jej piosenki i tańczę do nich po domu. Jednocześnie nabrałam ochoty, by poznać trochę więcej utworów tej piosenkarki, może lepiej wsłuchać się w ich teksty. I widzę siebie na jej koncercie.

 Ciekawe zjawisko! 😊