PRZEŻYĆ KONIEC ŚWIATA

Jak wyobrażasz sobie koniec świata? Pioruny, tornado, katastrofa? Niekoniecznie. Może być cicho, intymnie, a równie wstrząsająco. I przede wszystkim - tych końców może być kilka. Ale nie martw się - koniec to zawsze też nowy początek!

SŁOWAMI PEWNEJ PIOSENKI

Oddajmy głos naszemu wielkiemu poecie, Czesławowi Miłoszowi, który tak pisał w swojej "Piosence o końcu świata": 

W dzień końca świata
Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji,
Rybak naprawia błyszczącą sieć.
Skaczą w morzu wesołe delfiny,
Młode wróble czepiają się rynny
I wąż ma złotą skórę, jak powinien mieć.

W dzień końca świata
Kobiety idą polem pod parasolkami,
Pijak zasypia na brzegu trawnika,
Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa
I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa,
Dźwięk skrzypiec w powietrzu trwa
I noc gwiaździstą odmyka.

A którzy czekali błyskawic i gromów,
Są zawiedzeni.
A którzy czekali znaków i archanielskich trąb,
Nie wierzą, że staje się już.
Dopóki słońce i księżyc są w górze,
Dopóki trzmiel nawiedza różę,
Dopóki dzieci różowe się rodzą,
Nikt nie wierzy, że staje się już.

Tylko siwy staruszek, który byłby prorokiem,
Ale nie jest prorokiem, bo ma inne zajęcie,
Powiada przewiązując pomidory:
Innego końca świata nie będzie,
Innego końca świata nie będzie.

Co też mówi nam poeta? Ano mówi, że koniec świata nie jest niczym spektakularnym. Spodziewamy się gromów z nieba, a tutaj jest proza życia, zwykła codzienność, brak znaków szczególnych i nagle - jakiś koniec. 

RÓŻNE OBLICZA KOŃCA ŚWIATA

Każdego dnia coś się kończy, coś się zaczyna. To naturalne koło. Nic się nie powtórzy; jeśli sprowadzimy świat do wymiaru jednego dnia, to tak: codziennie świat się kończy. Po to, by nazajutrz móc się obudzić na nowo. I tak nieustannie. Nie ma przy tym żadnych znaków i błyskawic. Można nie wierzyć, że to się już staje - ale staje się. Dlatego warto każdy dzień doceniać. Może to banał, ale  bardzo prawdziwy.  

Ale możemy też spojrzeć na ten temat z innej strony. Koniec świata może być również czyjąś małą, osobistą tragedią. Może Ty masz dzisiaj super dzień, albo taki zwykły, zwyczajny, ale w tej samej chwili ktoś gdzieś obok lub na drugim końcu kraju przeżywa swoją cichą, prywatną apokalipsę. I znowu na niebie nie ma żadnych znaków, znowu nie uderzają gromy. Ale ktoś gdzieś tam dostaje ciosy. Pamiętajmy o tym. Miejmy oczy i uszy szeroko otwarte. Bo pomóc komuś, kto przeżywa swój koniec świata, to wspaniała sprawa. Dla takiej osoby - bezcenna. Nie musi to być nic wielkiego: rozmowa, obecność, przytulenie. 

Ja pamiętam o wszystkich, którzy w moich końcach świata pomagali.

 I za to im serdecznie dziękuję!

 Dziękuję za tamten telefon odebrany wieczorem i zabranie mnie w bezpieczne miejsce; dziękuję za tworzenie dla mnie tego bezpiecznego miejsca od lat; dziękuję za kubek melisy, gdy nie mogłam się uspokoić; dziękuję za umówienie mnie na wizytę; dziękuję za wszystkie słowa otuchy, uściski, wspólne chwile, wysłuchiwanie, ogrom wsparcia, jakie otrzymałam w życiu realnym i wirtualnym. Jesteście najlepsi!

Z uśmiechem lubię siebie najbardziej :) 

A CO, JEŚLI TO WŁAŚNIE TY JESTEŚ TERAZ W CENTRUM OSOBISTEGO KOŃCA ŚWIATA?

Pocieszę się - te końce przychodzą, ale i odchodzą.

Wszyscy wiemy, jaką mogą przybrać formę: zderzenia ze śmiercią, rozstaniem, utratą zdrowia, pracy, czegoś innego dla nas cennego. Może wracasz sobie spokojnie do domu w zwykły, prozaiczny dzień, po wykonaniu codziennych obowiązków, marząc tylko o spokojnym wieczorze - a tam czeka na Ciebie rewolucja. Znasz to uczucie? Zapadnia się w sobie, poczucia spadania w przepaść, całkowitej utraty gruntu pod nogami, całkowitej dezorientacji, ogromnego bólu, szoku? A później niepewności, zwątpienia, strachu, jak dalej żyć i co robić. W jednej chwili tracisz wszystko. 

To nie są łatwe chwile i potrafią ciągnąć się za nami długo. Ale czas pomaga. Znowu banał i znowu prawdziwy. Daj czasowi czas, on wie, co robić. Choć teraz może wydawać Ci się, że to koniec wszystkiego - to nie jest prawda, bo dalej masz siebie! Sam w sobie jesteś najcenniejszą wartością. 

A życie trwa nadal. Będzie inne, ale będzie. Wypełnione nową jakością. A z czasem ten spazmatyczny płacz zmieni się w inny płacz, lżejszy, który też kiedyś zaniknie. Z czasem ten ból głowy, realnie odczuwalny ból serca też osłabną. 

Za to Ty będziesz silniejszy. O wiele silniejszy. Bo każdy koniec świata czegoś nas uczy: o sobie, o innych, o życiu i (nomen omen) o świecie. Każde takie doświadczenie nas umacnia. I gdy nadejdzie kolejny koniec świata - a nadejdzie, bo każdy przeżywa takich w życiu kilka - będziesz bogatszy o wiedzę i doświadczenie. Będziesz umiał się odnaleźć w tej sinusoidzie dobrych i złych chwil. 

Tylko bądź dla siebie dobry i łaskawy. Ciesz się z małych rzeczy. Pracuj nad sobą, nie poddawaj się, pozwalaj sobie na płacz i gonitwę myśli, ale konsekwentnie idź do przodu i nie zamykaj się w świecie swego cierpienia. Tego przecież chcesz - poradzić sobie z sytuacją i czerpać jeszcze z życia to, co dobre. 

Wtedy powoli nie będą Ci straszne miesięcznice czy rocznice pewnych wydarzeń. Wtedy każdy dzień będzie małym zwycięstwem. Sam fakt, że pewnego dnia szczerze się uśmiechniesz - będzie sukcesem. I o to chodzi. Końce świata nie są publicznie spektakularne, tak jak i Twój powrót do świata spektakularny dla innych wcale być nie musi. To nie ważne - liczysz się Ty i Twoje życie. Ukochaj je i żyj! 

I jeszcze będzie pięknie. Jeszcze będzie spokój, odnalezienie poczucia bezpieczeństwa i kontroli nad życiem na nowo. 

Przytoczę na zakończenie słowa ze "Skazanych na Shawshank":

Nadzieja to dobra rzecz, może najlepsza ze wszystkich, a to, co dobre, nigdy nie umiera. 

I tego się trzymajmy!