NIE MUSISZ BYĆ W ZWIĄZKU, BY BYĆ CZŁOWIEKIEM SZCZĘŚLIWYM

Kiedy świat zalewa fala walentynkowych serduszek, ja niosę Wam dziś treści w odmiennym klimacie. Nie chcę, żeby to było wsadzanie kija w mrowisko, bo hej, walentynki to fajne święto! Każda okazja jest dobra, żeby w nieszkodliwy sposób się pobawić, celebrować coś dla nas ważnego, i to jest OK. Natomiast szum wokół święta zakochanych i cały ten klimat jeszcze mocniej podkreśla dla mnie to, co jakiś czas temu odkryłam i o czym moim zdaniem powinno się głośno mówić. Dlatego zabieram dzisiaj głos i mówię: nie musisz być w związku, żeby być człowiekiem szczęśliwym.

Nasze społeczeństwo bardzo, bardzo mocno gloryfikuje związki i uznaje je za jedyną słuszną, naturalną, normalną drogę życia. Dla wielu osób miłość romantyczna i bycie w związku to gwarancja szczęścia, bez której nie można osiągnąć prawdziwego spełnienia. Zwróćcie uwagę, że takimi obrazami karmi nas kultura już od najmłodszych lat. Jak się kończą bajki? Myślę, że nie będzie wielkim spoilerem i zaskoczeniem, jak zdradzę, że Śnieżka, Kopciuszek czy Śpiąca Królewna odchodzą w stronę tęczy wraz ze swoimi ukochanymi książętami. "I żyli długo i szczęśliwie", pamiętacie? Na pewno pamiętacie. W ten prosty sposób od małego wpaja się nam, że "długo i szczęśliwie" nie jest możliwe bez partnera. Później pałeczkę przejmują filmy romantyczne, i tak to się kręci.

To samo dzieje się na poziomie stricte językowym. Posłuchajcie sami: "we dwoje najlepiej", "on jest sensem mojego życia", "jesteś moim całym światem", "jesteś moją drugą połówką", "bez ciebie byłam pusta, a moje życie niepełne", i tak dalej, i tak dalej. Przekaz wszystkich tego rodzaju zwrotów i wyrażeń jest jednoznaczny - maksymalne wychwalenie i idealizacja miłości romantycznej. 

Presja, by znaleźć takiego wymarzonego partnera, by po prostu być w związku, jest ogromna. Wpaja się nam, że życiowym osiągnięciem, celem, sensem jest związek i dziecko. A co z osobami, które w związku nie są? Ach tak, to oni - singlątka. Biedne single. "Jak sobie szybko kogoś nie znajdziesz, to zostaniesz starą panną", "jak się zakochasz, to zobaczysz, co to prawdziwe szczęście"...

STOP! Halo, ludzie! Single to nie jest podgatunek człowieka. 

Singiel to nie przegryw życiowy, któremu należy współczuć. Dla niektórych bycie singlem jawi się wręcz jako jakiś najgorszy koszmar, a to po prostu jedna z możliwości stylu życia - tylko tyle i aż tyle. Różne są powody singielstwa: od prozaicznego faktu, że nie znalazło się odpowiedniej osoby do romantycznego układu, a nie chce się zadowalać byle jakim związkiem, byleby był, po świadomą niechęć do wchodzenia w trwałą relację. Obojętnie, jaki by ten powód nie był, to egzystencja w pojedynkę nie jest niczym mniej wartościowym, niż życie w parze. Przede wszystkim definiuje nas mnóstwo rzeczy, a nie tylko status związku. A skoro o związkach mowa, to chciałabym zwrócić uwagę, że rodzajów więzi jest wiele, nie tylko miłość romantyczna. I wiele z nich może dać nam poczucie radości, spełnienia, choćby szczera przyjaźń. 

Nieodmiennie zadziwia mnie, że teraz, w XXI wieku, w wielu przypadkach wyjście za mąż uznaje się za największe osiągnięcie kobiety. Powiem tak trochę z przymrużeniem oka, ale zauważcie, że nawet wielkie świętowanie zarezerwowane jest dla tych, którzy łączą się w pary. To o weselach mówi się jak o imprezach życia, a młoda para dostaje wypasione prezenty i gratulacje. Singiel żyje sobie trochę w cieniu, bez takiego fetowania; nie zbiera gratulacji za to, że udało mu się ogarnąć to, to i tamto. A warto pamiętać, że single to twardziele, którzy sami ogarniają rzeczywistość. I choć mają pod górkę np. w kwestiach finansowych, to ogólnie rzecz biorąc w życiu w pojedynkę nie ma nic okropnego. Bycie singielką nie jest niczym strasznym, tylko trzeba uodpornić się na to, że społeczeństwo, otoczenie bliższe i dalsze, prawdopodobnie i tak będzie forsować model szczęścia w postaci związku i co jakiś czas rzuci kłody pod nogi. Ale można sobie z nimi radzić. Życie jest jak sinusoida, na wielu różnych płaszczyznach.

Nie zrozumcie mnie źle - udany związek partnerki to oczywiście fantastyczna sprawa! Absolutnie tego nie neguję. Nie uważam też, że bycie singlem jest lepsze. Ale, co ważne, nie jest też gorsze - a o tym często zapominamy. To po prostu inny, ale również dający radość i satysfakcję sposób na życie. I fajnie byłoby, aby kiedyś w końcu te dwa stany były postrzegane tak samo, bez umniejszania singlom. 

Niestety, póki narracja podąża w kierunku związku jako pożądanej oczywistości, a singielstwa jako porażki, póty jest ciężko. Ta presja, ten społeczny przymus "jedynej słusznej drogi", robi moim zdaniem wiele szkód:

• po pierwsze, deprecjonuje inne wartościowe relacje, 
• po drugie, rodzi kompleksy i poczucie braku w osobach, które chciałaby stworzyć związek, ale nie znalazły odpowiedniego partnera, 
• po trzecie, sprawia, że ludzie tkwią na siłę w kiepskich związkach, bo boją się odejść i żyć w pojedynkę,
• po czwarte wreszcie - powoduje zatracenie prawdziwego "ja". Jesteś w związku i mimo to potrafisz dbać o siebie, doceniać siebie i dostrzegać swoją wartość jako jednostki? Świetnie! Ale znam, przypadki, gdzie niestety wygląda to inaczej. 

Warto zwyczajnie zakochać się w sobie, w swoim życiu, a nie przesadnie wierzyć, że romantyczna miłość  uszczęśliwia, a partner będzie lekiem na całe zło. Nie będzie. Partner nie jest od tego, by rozwiązywać nasze wewnętrzne bolączki. Co więcej, nikt też nie da nam gwarancji, że dany związek będzie "na zawsze". Dlatego warto mieć w sobie kapitał, by poradzić sobie, jeśli bajkowe "długo i szczęśliwie" się skończy. Pamiętaj - to Ty jesteś dla siebie samego najlepszym, najbardziej wartościowym kapitałem. 

Przy okazji tematu miłości do samego siebie: mam alergię na tekst "najpierw musisz pokochać siebie, by ktoś inny mógł cię pokochać". Nie, moi drodzy, pokochanie siebie nie ma być celem do tego, żeby znaleźć sobie partnera! Nie sprowadzajmy wszystkiego do jednej orbity szukania związku. Zupełnie nie o to chodzi w samoakceptacji. 

Podobnie nie na miejscu są dla mnie słowa "na pewno wkrótce kogoś poznasz". Czyżby wypowiadający był wróżbitą lub potrafił czytać z fusów? Nie, nie każdy ma związek na wyciągnięcie ręki, nie każdego czeka w życiu romantyczna relacja, i to też warto sobie uświadomić. 

Nie ma co demonizować singielstwa - single to nie osoby z innej planety, odszczepieńcy. Są jednymi z nas i naprawdę fakt nieposiadania partnera nie czyni z nich ludzi gorszej kategorii.

Tak jak napisałam we wstępie do tego wpisu, tak powtórzę z całą mocą na koniec: nie trzeba być w związku, by być osobą szczęśliwą. Udana miłość romantyczna potrafi dać wiele dobrego, ale to nie jest tak, że bez niej życie jest puste i niepełne. W mojej bajce do happy endu nie jest wymagany książę. Sama sobie organizuję szczęśliwe zakończenia, każdego jednego dnia. A jeśli kiedyś ten książę się pojawi? Super, będzie kolejną osobą, z którą podzielę się noszoną w sobie miłością. Póki co daję ją sobie i innym bliskim mi osobom, i to też jest świetne.