CZAS NA KSIĄŻKĘ! O SILE PRZYJAŹNI I NASZEJ WŁASNEJ, WEWNĘTRZNEJ SILE - "PORZUCONA NARZECZONA"

Wyobraźcie sobie taką sytuację: ubrane w piękną suknię, z sercem pełnym emocji i głową pełną dobrych myśli czekacie na przybycie człowieka, którego kochacie i któremu chcecie ślubować trwanie razem na dobre i na złe. Tak zwykle kończą się bajki, prawda? Teraz idźmy krok dalej i wyobraźmy sobie, że zamiast spodziewanego happy endu pan młody nie przybywa, ograniczając się jedynie do zwięzłego SMSa, że ślubu nie będzie. To już nie jest bajka! A tak właśnie zaczyna się powieść "Porzucona narzeczona". Dosłownie od pierwszych stron dostajemy trzęsienie ziemi, koszmarne dla każdej zakochanej kobiety. Potem zaś autorka Magdalena Krauze serwuje nam opowieść o radzeniu sobie z trudnościami, o wzlotach i upadkach, słowem: o życiu. 

Główna bohaterka, Zuzanna, to postać, którą zdecydowanie da się lubić. Od początku tej historii czytelnik czuje wobec niej współczucie, no bo umówmy się - która z nas chciałaby być na jej miejscu? A z kolei te z nas, które coś podobnego przeżyły, na pewno jeszcze głębiej rozumieją te emocje i stany, z jakimi musiała zmierzyć się bohaterka. W takim porzuceniu przez narzeczonego nie chodzi tak naprawdę o stracone pieniądze, o tą suknię, która się zmarnuje, o te piękne kolczyki, które nie zalśnią swoim blaskiem, o puste miejsce na dłoni po pierścionku zaręczynowym, o obawę "co ludzie powiedzą". Chodzi po prostu o roztrzaskanie z hukiem wiary, nadziei i miłości, które się budowało i czuło całą sobą, a których ślub miał być świadectwem. Chodzi o sponiewierane i zdeptane zaufanie, o utratę poczucia bezpieczeństwa i kontroli nad życiem. O nagłą, nieplanowaną konieczność zdefiniowania tego życia na nowo

Z tym wszystkim musi zmierzyć się Zuza, i na szczęście nie jest w tej walce o siebie sama. Autorka w piękny sposób pokazuje, jak ważna są wsparcie i obecność bliskich osób. Na przykładzie fantastycznych przyjaciół Zuzy i jej kochanej mamy widzimy, ile znaczą takie prawdziwie ciepłe, szczere, życzliwe relacje międzyludzkie. Wiem po samej sobie, że ten aspekt powieści jest bardzo autentyczny i ludzki - też w trudnych chwilach mogłam liczyć na wsparcie innych. Lubię takie wątki odnajdywać później w czytanych książkach. W tym przypadku dodatkowo pisarka zwróciła uwagę na fakt, że wsparcie nie polega tylko na wspólnym taplaniu się w rozpaczy i żalu. Owszem, dobrze jest razem popłakać, rozczulić się, pozwolić sobie na zwykłą, ludzką słabość, ale nieocenioną rolą przyjaciół jest w takich chwilach umieć powiedzieć "stop". Wyciągnąć pomocną dłoń, pokazać, że nie można w nieskończoność płakać i użalać się nad swym losem. Przyjaciele Zuzanny nie pozwolili jej na długie tkwienie w rozsypce, pomogli jej w odbudowywaniu wiary w siebie, ludzi i świat - za to należą się im brawo, tak samo jak i moim dobrym duszom, które tak samo kiedyś pomogły mi. 

Jeśli chodzi o przyjaciółki Zuzy, czyli Dominikę i Basię, to zostały one wykreowane na zasadzie kontrastów, a mimo to ani przez chwilę czytelnik nie wątpi w to, że mimo tylu różnic naprawdę są dla siebie ważne i mogą na siebie liczyć. To również ciekawy aspekt - nie zawsze naszym przyjacielem zostanie osoba podobna do nas, czasem różne style życia czy osobowości nie są przeszkodą w zbudowaniu trwałej, wartościowej relacji. Potrzeba do tego tylko zrozumienia i nie oceniania innych według swojej miary. 

Trzeci z przyjaciół głównej bohaterki, Filip, to bardzo sympatyczny mężczyzna. Okazuje się jednak, że nie żywi do Zuzy jedynie przyjacielskich uczuć... W tym miejscu odbiór powieści moim zdaniem delikatnie się rozjeżdża. Część osób doceni motyw miłości zrodzonej z przyjaźni i ukazanie tego, że czasem uczucie kryje się tuż obok, tylko my nie potrafimy go dostrzec. Część jednak może być zawiedziona, że los niejako ułatwia Zuzannie zadanie poradzenia sobie z traumą po rozstaniu, podsuwając jej niemal od razu pod nos wiernego, zakochanego przyjaciela, co w połączeniu z jednoznacznie negatywną kreacją niedoszłego męża, do którego czuje się wyłącznie antypatię i łatwo można go nazwać dupkiem, może sprawić wrażenie, że cały dramat tytułowej "porzuconej narzeczonej" wcale taki dramatyczny nie jest (pozbyła się faceta, którego nikt nie lubił, a tuż obok czeka ktoś niemal jak książę z bajki). Jestem ciekawa, jakie wrażenia miały w tym temacie osoby, które już przeczytały książkę? 

Ja przyznam, że jestem gdzieś pomiędzy, gdyż faktycznie rozpoczynając lekturę spodziewałam się, że więcej miejsca zostanie poświęcone radzeniu sobie Zuzy z tym nagłym porzuceniem, a nie narodzinom nowego związku. Wszak tytuł i sama okładka są dość mocno sugerujące, prawda? Mimo to jednak ten nowy związek został tak pięknie przedstawiony, że kupuję tę konwencję. Na przykładzie Zuzi i Filipa pisarka sportretowała to wszystko, co moim zdaniem jest sednem miłości romantycznej - wzajemną troskę, szacunek, poczucie swobody, szczerą sympatię, zwrócenie uwagi na potrzeby partnera. Ich relacja jest pełna subtelności, czystego piękna i poczucia humoru. Totalnie mnie zachwyciła.

Okazuje się jednak, że to nie koniec rollercoasteru w życiu bohaterki. Los już szykuje dla niej kolejne rewelacje! Jakie? Tego nie zdradzę, by nie psuć zaskoczenia, ale motyw jest moim zdaniem ciekawie przedstawiony i wartościowy, a także mocno poruszający. 

Książka Magdaleny Krauze to moim zdaniem piękna, ciepła powieść obyczajowa, przy lekturze której można poczuć całą gamę różnych emocji. 

Przeżycia głównej bohaterki, a także jej przyjaciół (każde z nich niesie swoją osobną historię) są intrygujące, czasami wzruszają, czasami bawią, często skłaniają do refleksji. Są też po prostu bardzo ludzie, niewydumane - z takim problemami boryka się wiele kobiet, to może spotkać Twoją koleżankę, siostrę, a nawet i Ciebie, moja droga Czytelniczko. 

Jak wspomniałam, sama miałam do czynienia z pewnymi aspektami poruszonymi w książce, dlatego potrafię szczerze docenić ich realistyczne przedstawienie i wartościowy przekaz, jaki niosą na przykładzie Zuzy, jej mamy, Filipa, Dominiki i Basi.

 Tak naprawdę jedną z najważniejszych lekcji z tej powieści jest dla mnie myśl, że prawdziwa przyjaźń to wielki, nieoceniony skarb. Ona łączy ludzi w różnych wiekach, różnej płci, różnych zależnościach, pozwala cieszyć się wspólnie szczęściem i przejść razem przez chwile trudu. Nasze życie jest bowiem jak sinusoida i cudownie jest mieć przy sobie ludzi, którzy będą obok, gdy krzywa pójdzie w dół. 

Z powyższą kwestią łączy się również drugie istotne przesłanie "Porzuconej narzeczonej" - że każda kobieta jest w stanie wiele znieść, a przeżyte doświadczenia nas umacniają. Czasami, gdy tkwimy w środku huraganu czy też na samym dnie dołka, nie widzimy w tym sensu, nie wiemy, czemu nas to spotyka i nie wierzymy, że jeszcze będzie dobrze. Historia Zuzy obrazuje tymczasem, że takie poczucie zagubienia i rozpaczy jest czymś naturalnym, i co najważniejsze - nie trwa wiecznie. Życie płynie do przodu, a my jesteśmy silniejsze, mądrzejsze i po prostu idziemy po nowe!

O podobnych kwestiach pisałam m.in. w poniższych wpisach - zerknijcie, jeśli jeszcze nie czytaliście!:

PRZEŻYĆ KONIEC ŚWIATA

DUMNA Z SIEBIE

  Czy po lekturze 'Porzuconej narzeczonej" powiem TAK innym powieściom autorki? Tak 😉