TARGI KSIĄŻKI W POZNANIU 2025

Sezon na grzybobranie w pełni. Dawno nie byłam na grzybach, ale ostatnio w trakcie luźnej rozmowy z koleżanką przewinął się ten temat. Pośmiałyśmy się, gdy wspomniała, jak raz w dzieciństwie tata zabrał ją na grzybobranie, zgubili się w lesie i już więcej takiej wyprawy nie powtórzyli. Wtedy z kolei ja stwierdziłam, że jako dziecko chodziłam na grzyby z dziadkami i miło to wspominam. No i właśnie - rozmowa zeszła na inne tory, a w moim sercu zostało ciepło. Cudowne ciepło od pięknych wspomnień.

Znacie takie uczucie, gdy w głowie coś klika i nagle widzimy przed oczami obrazy z przeszłości? Właśnie coś takiego mam na myśli. Bo wiecie, na co dzień nie myślimy o tak wielu rzeczach, po prostu żyjemy tym, co tu i teraz. A tymczasem nasza głowa i serce to po prostu prawdziwe sejfy pełne bogactwa: wspomnień. One wszystkie tam siedzą i mogą się pojawić w najmniej oczekiwanych okolicznościach.

I tak mogę niespodziewanie w środku zwyczajnego dnia na chwilę przenieść się do minionych lat, gdy z przejęciem chodziłam z dziadkiem wśród drzew, wypatrując grzybów. Nie mam z tych naszych wypraw żadnych zdjęć. Nic dziwnego, przecież to były czasy, gdy nie miało się pod ręką smartfona, by uwieczniać każdy moment dnia na fotce. A mimo to wciąż czuję zapach tych lasów, widzę te migawki sytuacji, tą zieleń drzew, słyszę swój radosny głos, gdy udało mi się coś znaleźć, słyszę dziadka tłumaczącego mi, które grzyby są jadalne, a które nie...

Czy to nie jest magia? 

Dla mnie wspomnienia z dzieciństwa tym właśnie są, tym bardziej, że często dotyczą osób, których już tutaj fizycznie nie ma, tak jak w tym przypadku. 

Serce jest świetnym fotografem i najlepszym albumem gromadzącym uczucia. 

Z tych dobrych czerpię później jeszcze latami, ogrzewając się w ich blasku. One zawsze niosą ze sobą miłość, radość, poczucie bezpieczeństwa. Do tych mniej dobrych lub po prostu przykrych staram się nie wracać nadmiernie, nie taplać się w bólu, ale jednocześnie czerpię z nich doświadczenie i wiedzę o sobie i świecie, np. o tym, na co uważać, co nie jest dla mnie. To także potrzebne i wartościowe. 

Wszystkie moje wspomnienia są bowiem częścią tego, kim dzisiaj jestem, jaka jestem, z czego mogę być dumna i za co jestem mojemu życiu szczególnie wdzięczna. Noszę je w sercu - tam żyją razem z najlepszymi bohaterami tego mojego życia.

Trochę się wzruszyłam, pisząc te słowa. Dlatego dla rozładowania emocji wrócę do bezpiecznego, grzybowego tematu. Otóż pamiętam też, że jako mała dziewczynka miałam swoją ulubioną książeczkę z wierszem o grzybach. Pamiętam jej kolorowe ilustracje i opowieść o prawdziwkach, borowikach, rydzach i całej reszcie. Niestety, na przestrzeni lat książka zaginęła w tajemniczych okolicznościach. Ponoć o takich zgubach zawsze wiedzą coś rodzice. 

Tak więc, jako że wiem, iż moja mama czyta wszystkie moje wpisy, to teraz moment na pytanie do mej rodzicielki: gdzie jest moja książeczka o grzybach? 😉