PIĘKNO W SZAROŚCI ŻYCIA? SAM JE SOBIE MALUJ!

Ostatnio na moim Instagramie  udostępniłam możliwość zadawania mi pytań. Jedno z nich dotyczyło tego, skąd we mnie tyle pozytywnej energii. Prawdę mówiąc musiałam chwilę zastanowić się nad odpowiedzią, bo wiecie - pewne rzeczy po prostu się dzieją i są składową kilku czynników. To nie jest tak, że wstaję sobie rano, zaciskam zęby i mówię "OK, dzisiaj będziesz uśmiechnięta". Ja po prostu staram się tak żyć, by cieszyć się z drobiazgów, mieć pozytywne usposobienie i nie martwić się tym, na co nie mam wpływu. Otaczać się dobrymi ludźmi i dobrymi treściami. I jak najmniej narzekać.

Każdemu z nas zdarza się narzekać. Czasem jest to naprawdę oczyszczające i zwyczajnie potrzebne. Ale czasami marudzenie wchodzi w krew jak niezdrowy nałóg i po prostu staje się stylem bycia - a tego bym dla siebie nie chciała. Wtedy łatwo o bycie zgorzkniałym i wiecznie niezadowolonym, bo wszędzie widzi się jakieś braki i jakieś "ale". 

Często ludzie wykazują tendencję do gloryfikowania tego, czego akurat nie mają, a co ma ktoś inny. Trawa bardziej zielona u sąsiada i te sprawy. Zamiast skupiać się i doceniać to, co realnie mamy, narzekamy na to, ile nam brakuje. W ten sposób możemy zmarnować naprawdę sporo czasu! Którego już nie odzyskamy.

Niedawno przeczytałam gdzieś w internecie wypowiedź, że dopiero robienie czegoś w parze z partnerem potrafi wnieść piękno w szarość życia. I aż mnie autentycznie poruszyły takie słowa, bo hej! "Piękno w szarości życia" można odnajdywać każdego dnia, serio. Nie trzeba do tego faceta u boku czy setek innych rzeczy/zjawisk, jakich nie mamy. Ja nie mam nóg długich jak stąd do kosmosu, nie wypoczywam co miesiąc pod palmami, nie mam wypasionej chaty, nie mam wielu rzeczy. Mogłabym siedzieć i płakać, że nie mam tego i owego, zazdrościć innym i ogólnie taplać się w poczuciu beznadziei, niesprawiedliwości i smutku. Brzmi niebyt ciekawie, prawda? 

Dlatego moja filozofia życia (brzmi górnolotnie, ale chodzi po prostu o pewne idee, których się trzymam) jest bardzo prosta - nie skupiam się na tych brakach, tylko na tym, co mam. I czerpię z tego frajdę, każdego jednego dnia. Tak całkiem szczerze - piękno w szarości życia maluję sobie sama. I w sumie nie uważam, aby życie było szare 😉 Jest takie, jakie sami sobie je pomalujemy. 

Wszystko jest kwestią nastawienia. Narzekaniem szkodzimy samym sobie, nikomu innemu. Dlatego z takim malkontenctwem i marudzeniem daleko się nie zajdzie. Możesz cieszyć się kolorami życia, albo maszerować mozolnie przez szarość, nie dostrzegając barw. Ja wybieram pierwszą opcję, a Ty?

O dbaniu o nasze wewnętrzne źródło pisałam w tym wpisie: TWOJE WEWNĘTRZNE ŹRÓDŁO - TWOJA SIŁA. Jeśli nie czytaliście, polecam nadrobić!